Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Τα καταφέραμε!!! Εξαφανίσαμε την φώκια!!!!!

Η "εξαδέλφη" της δικής μας Monachus monachus, η φώκια Monachus tropicalis, εξαφανίστηκε από την Καραϊβική. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχει και "η δική" μας φώκια την ίδια τύχη! Περισσότερα για το θέμα θα βρείτε στο άρθρο του www.in.gr εδώ.

Ήταν απλά θέμα χρόνου!

Όποιος έχει διαβάσει την "Φάρμα των ζώων" θα πει απλά πως ο Τζώρτζ Όργουελ ήταν προφητικός όταν έγραφε το βιβλίο το 1945. Άσχετα εάν τα όσα ανέφερε είχαν μεταφορική σημασία.
Τα ζώα, λοιπόν, άρχισαν να κάνουν την επανάστασή τους. Για του λόγου το αληθές το άρθρο ολόκληρο εδώ.

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2008

Παιδική κακοποίηση

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο κείμενο για γονείς και παιδιά από "Το χαμόγελο του παιδιού".
Παραθέτω μερικά σημεία, ενώ το πλήρες κείμενο θα το βρείτε εδώ.

Τι συμπεριλαμβάνει η σεξουαλική κακοποίηση;
• Η επαφή καθ’ οιονδήποτε τρόπο με τα γεννητικά όργανα του παιδιού από ενήλικα και το αντίστροφο.
• Η διείσδυση με οποιονδήποτε τρόπο στο στόμα, τα γεννητικά όργανα ή τον πρωκτό του παιδιού.
• Η έκθεση του παιδιού σε πορνογραφικό υλικό οπτικά ή ακουστικά.
• Η παρακολούθηση ενός παιδιού χωρίς ρούχα από ενήλικα ή το αντίστροφο.
• Ο βιασμός.


Ποιοι είναι συνήθως οι δράστες της σεξουαλικής κακοποίησης;
Συνήθως είναι άτομα του οικογενειακού, φιλικού και κοινωνικού περιβάλλοντος του παιδιού. Ατομα που έχουν επαφές με το παιδί και σχέση εξουσίας μαζί του, ώστε να εξασφαλίσουν τη σιωπή του.


Πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν ένα παιδί έχει γίνει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης;
• Παίρνουμε σοβαρά υπόψη τις εκμυστηρεύσεις του και τις εξετάζουμε με βοήθεια ειδικού.
• Ανησυχούμε με την αλλαγή συμπεριφοράς του π.χ. αύξηση επιθετικότητας, εσωστρέφεια, ενδιαφέρον για το σεξ κ.α.
• Εξετάζουμε τους λόγους παλινδρόμησης σε προηγούμενες συμπεριφορές όπως ενούρηση και εγκόπρηση ενός παιδιού που είχε μεγαλώσει και έλεγχε τις συμπεριφορές αυτές.
• Ελέγχουμε τον τρόπο που απέκτησε γνώση για το σεξ μεγαλύτερη από την ηλικία του.
• Προβληματιζόμαστε με τη συμπεριφορά του αν είναι ξαφνικά πολύ ενοχική και εκφράζεται είτε με συστολή και σιωπή είτε με πολλή προθυμία και κολακεία.


Τι πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς;

• Το παιδί πάνω από τα τρία χρόνια του πρέπει να γνωρίζει τα μέρη του σώματός του, το όνομά τους και τη λειτουργία τους. Μιλάμε γι’ αυτά με την πρώτη κατάλληλη ευκαιρία και ανάλογα με την ηλικία.
• Το παιδί πρέπει να γνωρίζει να λέει «όχι» σε οποιονδήποτε προσπαθεί να το αγγίξει ενώ το ίδιο δεν θέλει. Το σώμα του παιδιού του ανήκει και πρέπει να απαιτεί σεβασμό από τους άλλους σε αυτό.
• Το παιδί πρέπει να σέβεται τους ενήλικες αλλά να μην συγκατατίθεται σε ό,τι του ζητούν, αν αυτό το ενοχλεί και το τρομάζει ή δεν το έχει διδαχθεί από τους ίδιους τους γονείς του.
• Δεν αφήνουμε το παιδί μόνο του, ή με κάποιον που δεν γνωρίζουμε καλά για πολλές ώρες και χωρίς διακριτική παρακολούθηση.
• Ενθαρρύνουμε το παιδί σε ανοιχτή και ειλικρινή επικοινωνία μαζί μας ώστε να μπορεί να μας εκμυστηρευθεί ό,τι του συμβαίνει, ακόμη κι αν αισθάνεται (συν-)ενοχή. Ακούμε πάντα προσεκτικά ό,τι μας λέει και δεν εκφραζόμαστε αρνητικά ή απορριπτικά αλλά το διερευνούμε. Αν του δείξουμε ότι δεν το πιστεύουμε, δεν θα μας ξαναεμπιστευθεί.
• Ελέγχουμε τους λόγους που κάνουν το παιδί να μην θέλει να μείνει με κάποιον ή που τον αποστρέφεται.
• Γνωρίζουμε πάντα τους φίλους και τους ανθρώπους που είναι κοντά του.
• Επιβλέπουμε το παιδί όταν πλοηγείται στο διαδίκτυο ή χρησιμοποιεί τον υπολογιστεί του.


Τι πρέπει να γνωρίζουν τα παιδιά;
• Το σώμα μου και το μυαλό μου είναι δικά μου. Οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, πρέπει να σέβονται το δικαίωμά μου αυτό.
• Μπορώ να πω «όχι» σε κάποιον που θέλει να με αγγίξει ενώ εγώ δεν το επιθυμώ.
• Πρέπει να λέω «όχι» σε κάθε συμπεριφορά που με κάνει να ανησυχώ, να φοβάμαι ή να νιώθω μπερδεμένος/η.
• Τρέχω μακριά από όποιον με κάνει να φοβηθώ.
• Λέω πάντα στους γονείς μου – και στους δύο ή στον ένα από τους δύο ό,τι μου συμβαίνει κυρίως αν με κάνει να νιώθω άσχημα.
• Οι γονείς μου και οι δικοί μου άνθρωποι γνωρίζουν πάντα που βρίσκονται και με ποιον.
• Δεν πηγαίνω ποτέ κάπου όπου δεν γνωρίζω και αν μου συμβεί κάτι δεν θα ξέρω πώς να βοηθήσω.
• Δεν ακολουθώ ποτέ αγνώστους και δεν πλησιάζω περισσότερο από όσο πρέπει αυτοκίνητα με ανθρώπους που δεν γνωρίζω.
• Βρίσκω πάντα κάποιον που να μπορώ να του έχω εμπιστοσύνη για να με βοηθήσει, όπως οι δάσκαλοί μου.
• Γνωρίζω τον αριθμό 10 56 για να τηλεφωνήσω από παντού και χωρίς χρήματα και να ζητήσω βοήθεια, συμβουλή και υποστήριξη.

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Για την Α.

Η Α. ήταν 23 χρόνων όταν ο θεός αποφάσισε να της χαρίσει ένα ζευγάρι φτερά και να την πάρει μαζί του.

Γεννήθηκε όπως όλα τα παιδιά, ήταν ένα φυσιολογικό μωρό και στην συνέχεια ένα φυσιολογικό παιδί. Τίποτε δεν έδειχνε το τι θα γινόταν στο μέλλον. Σε μικρή ηλικία, εκεί λίγο πριν πάει σχολείο, έπαθε μηνιγγίτιδα. Οι γονείς της θεώρησαν ότι ήταν απλή γρίπη και δεν έδωσαν μεγάλη σημασία, όπως θα συνέβαινε ίσως στους περισσότερους!

Τις λεπτομέρειες της ασθένειάς της δεν τις γνωρίζω. Σημασία έχει ότι στην συνέχεια ακολούθησε πιο σοβαρή λοίμωξη, με αποτέλεσμα το παιδί να μείνει νοητικά «ανάπηρο».

Η μικρή κοινωνία, η έλλειψη γνώσης και πιθανόν και άλλοι παράγοντες οδήγησαν την οικογένεια αλλά και την μικρή, σε κοινωνικό αποκλεισμό.

Τα χρόνια πέρασαν και η Α. μεγάλωνε μακριά από τα περίεργα βλέμματα του κόσμου. Δυστυχώς στην κοινωνία που ζούμε, ένα παιδί με κάποια ιδιαιτερότητα είναι δακτυλοδεικτούμενο και η οικογένεια του επίσης.

Ώσπου ένα πρωί η Α. κοιμήθηκε για πάντα. Ούτε τις συνθήκες θανάτου της δεν γνωρίζω.

Για ποιο λόγο γράφω αυτό το κείμενο; Ίσως για να την αποχαιρετήσω με αυτό τον τρόπο μια και δεν μπόρεσα να το κάνω διαφορετικά. Ίσως γιατί ο θάνατος ενός παιδιού σοκάρει από μόνος του, άσχετα από τις συνθήκες.

Ίσως γιατί πρέπει να συμβεί κάτι τραγικό για να αφυπνιστούμε. Για να συλλογιστούμε μερικά πράγματα. Το ότι π.χ. πρέπει να βλέπουμε τα πάντα στα παιδιά μας, να τα ξέρουμε τόσο καλά ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε και το παραμικρό σύμπτωμα. Όχι να μας πανικοβάλει, απλά να μας ενεργοποιήσει. Να έχουμε γνώση, πληροφόρηση, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε τα συμπτώματα. Μην περιμένουμε από τους ειδικούς να μας πληροφορήσουν, αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας.

Ο άλλος λόγος που με ώθησε να γράψω για αυτή την ιστορία είναι ο κοινωνικός ρατσισμός.

Γιατί ακόμη και σήμερα, μια οικογένεια σε μικρή κοινωνία πρέπει να κρύβει ένα παιδί με κάποια ιδιαιτερότητα, γιατί την αναγκάζουν να το κάνει.

Γιατί θέλει να προστατέψει αυτό το πλάσμα από τα κακόβουλα βλέμματα και σχόλια των «ευσεβών» συμπολιτών. Γιατί πολλοί από εμάς μεγαλώνουμε τα «φυσιολογικά» παιδιά μας με την πεποίθηση ότι κάποιο παιδί λιγότερο «φυσιολογικό» είναι κατώτερο από αυτά και αναγκασμένο να δέχεται τα πειράγματα και την κακία των γύρω του.

Γιατί ακόμη και σήμερα, η κρατική μέριμνα και οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι ανύπαρκτες.

Γιατί όχι μόνο δεν στηρίζουν μια τέτοια οικογένεια αλλά και την αναγκάζουν σε κοινωνικό και οικονομικό αφανισμό.

Γιατί θυμώνω κάθε φορά που ακούω μια τέτοια είδηση…

Καλό ταξίδι κοριτσάκι μου, καλό σεργιάνι στις γειτονιές των αγγέλων. Εκεί που σου αξίζει να ζεις. Εκεί όπου δεν θα χρειάζεται να κρύβεσαι, ούτε θα ζητάς προστασία από τον αδερφούλη σου. Εκεί θα ταξιδεύεις ελεύθερη!

Green Blogs - Blog Catalog Blog Directory

Search machine

Google