Για την Α.

Η Α. ήταν 23 χρόνων όταν ο θεός αποφάσισε να της χαρίσει ένα ζευγάρι φτερά και να την πάρει μαζί του.

Γεννήθηκε όπως όλα τα παιδιά, ήταν ένα φυσιολογικό μωρό και στην συνέχεια ένα φυσιολογικό παιδί. Τίποτε δεν έδειχνε το τι θα γινόταν στο μέλλον. Σε μικρή ηλικία, εκεί λίγο πριν πάει σχολείο, έπαθε μηνιγγίτιδα. Οι γονείς της θεώρησαν ότι ήταν απλή γρίπη και δεν έδωσαν μεγάλη σημασία, όπως θα συνέβαινε ίσως στους περισσότερους!

Τις λεπτομέρειες της ασθένειάς της δεν τις γνωρίζω. Σημασία έχει ότι στην συνέχεια ακολούθησε πιο σοβαρή λοίμωξη, με αποτέλεσμα το παιδί να μείνει νοητικά «ανάπηρο».

Η μικρή κοινωνία, η έλλειψη γνώσης και πιθανόν και άλλοι παράγοντες οδήγησαν την οικογένεια αλλά και την μικρή, σε κοινωνικό αποκλεισμό.

Τα χρόνια πέρασαν και η Α. μεγάλωνε μακριά από τα περίεργα βλέμματα του κόσμου. Δυστυχώς στην κοινωνία που ζούμε, ένα παιδί με κάποια ιδιαιτερότητα είναι δακτυλοδεικτούμενο και η οικογένεια του επίσης.

Ώσπου ένα πρωί η Α. κοιμήθηκε για πάντα. Ούτε τις συνθήκες θανάτου της δεν γνωρίζω.

Για ποιο λόγο γράφω αυτό το κείμενο; Ίσως για να την αποχαιρετήσω με αυτό τον τρόπο μια και δεν μπόρεσα να το κάνω διαφορετικά. Ίσως γιατί ο θάνατος ενός παιδιού σοκάρει από μόνος του, άσχετα από τις συνθήκες.

Ίσως γιατί πρέπει να συμβεί κάτι τραγικό για να αφυπνιστούμε. Για να συλλογιστούμε μερικά πράγματα. Το ότι π.χ. πρέπει να βλέπουμε τα πάντα στα παιδιά μας, να τα ξέρουμε τόσο καλά ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε και το παραμικρό σύμπτωμα. Όχι να μας πανικοβάλει, απλά να μας ενεργοποιήσει. Να έχουμε γνώση, πληροφόρηση, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε τα συμπτώματα. Μην περιμένουμε από τους ειδικούς να μας πληροφορήσουν, αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας.

Ο άλλος λόγος που με ώθησε να γράψω για αυτή την ιστορία είναι ο κοινωνικός ρατσισμός.

Γιατί ακόμη και σήμερα, μια οικογένεια σε μικρή κοινωνία πρέπει να κρύβει ένα παιδί με κάποια ιδιαιτερότητα, γιατί την αναγκάζουν να το κάνει.

Γιατί θέλει να προστατέψει αυτό το πλάσμα από τα κακόβουλα βλέμματα και σχόλια των «ευσεβών» συμπολιτών. Γιατί πολλοί από εμάς μεγαλώνουμε τα «φυσιολογικά» παιδιά μας με την πεποίθηση ότι κάποιο παιδί λιγότερο «φυσιολογικό» είναι κατώτερο από αυτά και αναγκασμένο να δέχεται τα πειράγματα και την κακία των γύρω του.

Γιατί ακόμη και σήμερα, η κρατική μέριμνα και οι κοινωνικές υπηρεσίες είναι ανύπαρκτες.

Γιατί όχι μόνο δεν στηρίζουν μια τέτοια οικογένεια αλλά και την αναγκάζουν σε κοινωνικό και οικονομικό αφανισμό.

Γιατί θυμώνω κάθε φορά που ακούω μια τέτοια είδηση…

Καλό ταξίδι κοριτσάκι μου, καλό σεργιάνι στις γειτονιές των αγγέλων. Εκεί που σου αξίζει να ζεις. Εκεί όπου δεν θα χρειάζεται να κρύβεσαι, ούτε θα ζητάς προστασία από τον αδερφούλη σου. Εκεί θα ταξιδεύεις ελεύθερη!