Τι ρόλο παίζει η εμφάνιση;

Είμαι απο αυτούς που συνήθως δεν κρίνουν τους ανθρώπους από την εμφάνισή τους! Αν και τώρα που το σκέφτομαι αυτό θέλω να πιστεύω ότι είμαι, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που στραβοκοίταξα κάποιον επειδή η εμφάνισή του δεν ήταν η "αρμόζουσα".

Κάτι τέτοιο συνέβει και την τελευταία φορά που ήμασταν στην Αθήνα. Περιμένοντας σε έναν σταθμό του Μετρό, παραδίπλα περίμενε ένας νεαρός γύρω στα είκοσι, ένα παιδί που κάποιοι ίσως το θεωρούσαν του περιθωρίου λόγω της εμφάνισης του. Κοίταξε με τρυφερότητα τον μικρό μου και μου έκανε εντύπωση, καθώς σκεπτόμενη κι εγώ στενόμυαλα θεώρησα πως κάποιος με αυτή την αμφίεση δεν μπορεί να έχει αισθήματα....
Αργότερα, πάνω στο τρένο, εγώ είχα τον νου μου στον μικρό, καθώς ημασταν όρθιου και φοβόμουν μην πέσει, ακούω μια φωνή γλυκιά να ρωτάει "θα κατεβείτε εδώ; θέλετε βοήθεια;", σηκώνω το βλέμμα μου και ήταν εκείνος ο ίδιος "αλήτης" που είχε πιάσει από το χέρι μια τυφλή κοπέλα και την βοηθούσε να κατέβει από το τρένο...
Ακόμη και τώρα που διηγούμαι την ιστορία, τόσες μέρες μετά αισθάνομαι την ίδια συγκίνηση αλλά και την ίδια ντροπή για τις σκέψεις που είχα κάνει πιο πριν γι αυτό το παιδί.
Όχι, λοιπόν, δεν είναι η εμφάνιση αυτή που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο. Γιατί δεν είναι και λίγες οι φορές εκείνες που ένας καθώς πρέπει κουστουμαρισμένος κύριος της καλής κοινωνίας αποδεικνύεται δολοφόνος ή παιδεραστής!